Της Κάκης Μπαλή
Το "μαύρο" μανιφέστο που παρουσίασαν στην αρχή της εβδομάδας ο αρχηγός της ακροδεξιάς Λέγκας -και συγκυβερνήτης στην Ιταλία- Ματέο Σαλβίνι και η επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία Μαρίν Λεπέν ήταν μεταξύ άλλων και μια επίδειξη δύναμης προς τις δυνάμεις της παραδοσιακής Δεξιάς στην Ευρώπη εν όψει ευρωεκλογών.
Με διττό στόχο. Αφενός να πάρουν ένα κομμάτι των ψηφοφόρων των μετριοπαθών δεξιών κομμάτων -όπως προσπαθούν να κερδίσουν τους ψηφοφόρους της Σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς-, αφετέρου να σύρουν το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, την πολιτική οικογένεια της Ευρωδεξιάς στην Ευρώπη, ακόμη πιο κοντά στις θέσεις τους, ειδικά στο προσφυγικό.
Δεν είναι τυχαία η δήλωση του Σαλβίνι, σε συνέντευξη που έδωσε στα μέσα Σεπτεμβρίου, ότι "ο στόχος μας πρέπει να είναι να σπάσουμε τη διπλή εξουσία των Σοσιαλδημοκρατών και των Χριστιανοδημοκρατών" στις ευρωεκλογές και στη σύσταση της Κομισιόν. Μια δήλωση που συνδυάστηκε και με ένα "φυσικά, αυτός είναι ο στόχος μας" στην ερώτηση εάν θα επιθυμούσε μια συμμαχία με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα μετεκλογικά.
Στόχος η κατάληψη
Στους κόλπους του ΕΛΚ, τώρα, η εκτίμηση είναι ότι η Ακροδεξιά δεν θέλει να διαλύσει την Ευρώπη, αλλά να την καταλάβει από μέσα. Να την αλλάξει κατά τα γούστα της. Και -για την ώρα τουλάχιστον- δεν θέλουν να έχουν παρτίδες με τους Σαλβίνι και σία. Τρέμουν κι αυτοί όταν διαβάζουν τις δημοσκοπήσεις στον δρόμο προς τις ευρωεκλογές, εκτιμούν ότι θα έχουν μεγάλες απώλειες, αλλά όχι τόσο μεγάλες όσο οι Σοσιαλδημοκράτες.
Θεωρούν, λοιπόν, ότι η συνέχιση της συνεργασίας με τους Σοσιαλδημοκράτες για το μοίρασμα των καρεκλών -προεδρία της Κομισιόν, του Ευρωκοινοβουλίου, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, του χαρτοφυλακίου των Εξωτερικών, που έχει τώρα η Μογκερίνι κ.λπ.- είναι εκ των ων ουκ άνευ, αλλά μπορεί να μην αποδειχθεί αρκετή.
Συνεπώς προσανατολίζονται σε έναν νέου τύπου "μεγάλο συνασπισμό" των -υποτιθέμενων ή και πραγματικών- φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων, στις οποίες συμπεριλαμβάνουν το En Marche του Μακρόν -ενδεχομένως χωρίς ακόμη να τα έχουν βρει μαζί του- και την ομάδα των Φιλελευθέρων (ALDE).
Όλα αυτά τον τρέχοντα μήνα Οκτώβριο, διότι τα πράγματα αλλάζουν όσο πλησιάζουν οι εκλογές, ενώ μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικά όταν θα έχουν βγει και τα αποτελέσματά τους. "Δεν μπορώ να φανταστώ μια συνεργασία με τον Σαλβίνι, αλλά στην πολιτική ποτέ δεν ξέρει κανείς" έλεγε στην "Α" άνθρωπος που γνωρίζει καλά τα τεκταινόμενα εντός του ΕΛΚ, θυμίζοντας ότι κάποτε ήταν και ο Μπερλουσκόνι σημαντικός "παίκτης" εντός της Ευρωδεξιάς.
Ο παράγοντας Βέμπερ
Να σημειωθεί ότι οι κακές γλώσσες στις Βρυξέλλες ψιθυρίζουν ότι ο νυν πρόεδρος του ΕΛΚ, Μάνφρεντ Βέμπερ νιώθει πιο... κοντά στους νέους σκληρούς δεξιούς από τους προκατόχους του κι αυτό έχει να κάνει και με την πιο συντηρητική στάση του κόμματος από το οποίο προέρχεται ο Βέμπερ, των Χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας, που συνηθίζουν να φέρνουν ως επίτιμο καλεσμένο στα συνέδριά τους τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν.
Βέβαια ο Βέμπερ προσπάθησε να υπερασπιστεί την τιμή των... ευρωπαϊκών αξιών και να υπερψηφίσει την καταδίκη της Ουγγαρίας από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στη σύνοδο του Σεπτεμβρίου, ωστόσο αυτή η ψηφοφορία δεν οδήγησε στην έξοδο του Όρμπαν από το ΕΛΚ, στο οποίο άλλωστε συμμετέχουν συντηρητικά κόμματα που συνεργάζονται ήδη σε εθνικό επίπεδο με την -κυριλέ- ακροδεξιά, όπως για παράδειγμα το Λαϊκό Κόμμα της Αυστρίας του καγκελαρίου Σεμπάστιαν Κουρτς.
Προεκλογικές εμφανίσεις...
Επιπλέον, λίγες μέρες πριν από τις -σημερινές- εκλογές της Βαυαρίας, ο Βέμπερ, που διεκδικεί το χρίσμα της Ευρωδεξιάς στις ευρωεκλογές του Μαΐου, εμφανίστηκε ως γκεστ σταρ στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου στο Μόναχο, πλάι στον πρωθυπουργό της Βαυαρίας Μάρκους Ζέντερ, για να προειδοποιήσει για τους κινδύνους που εγκυμονούν για την Ευρώπη τα "λαϊκιστικά" κόμματα.
Είναι "μήνυμα υπευθυνότητας", είπε, το να μην κακολογούμε την Ευρώπη, όπως κάνουν οι λαϊκιστές. "Υπάρχουν πολλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση που πρέπει να διορθώσουμε, αλλά και πολλά που πρέπει να διατηρήσουμε".
Ο Βέμπερ, ίσως από λάθος βήμα - καθώς οι συντηρητικοί της Βαυαρίας δεν φημίζονται για τον... ευρωπαϊσμό τους- έκανε ουσιαστικά μια προεκλογική εμφάνιση πριν από το συνέδριο του ΕΛΚ. Υποσχέθηκε μια άλλη πολιτική, που θα επιτρέπει στην Ε.Ε. να δρα και αυτό να έχει αντίκτυπο στην καθημερινότητα των ανθρώπων: "Η Ευρώπη χρειάζεται μια νέα αρχή", είπε, "για να επανακτήσει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων".
...και διολίσθηση
Να σημειωθεί ότι η... ακτινοβολία του Βέμπερ είναι πεπερασμένη ακόμη και στην πατρίδα του, τη Βαυαρία. Οπότε, εάν τελικά είναι αυτός ο επικεφαλής της Ευρωδεξιάς στις εκλογές του Μαΐου, δεν πρόκειται να της προσδώσει επιπλέον προστιθέμενη αξία.
Ο προκάτοχός του το 2014, ο Γιούνκερ, είχε την ικανότητα να παρουσιάζει το "οραματικό" της Ευρώπης και για τους συντηρητικούς της ηπείρου, ενώ μπορούσε πιο εύκολα να γίνει αποδεκτός και από ένα μέρος των προοδευτικών δυνάμεων- σε μια εποχή αισθητά λιγότερο πολωμένη από τη σημερινή, όσο κι αν δεν έχουν περάσει ούτε πέντε χρόνια.
Βεβαίως εκείνο το τόσο κοντινό και τόσο μακρινό 2014 η Ακροδεξιά στην Ευρώπη δεν είχε γίνει τόσο αποδεκτή στα... σαλόνια -όπως δείχνει και το ρεπορτάζ του Στρατή Αγγελή- όσο είναι σήμερα. Υπήρχαν υπόγειες διαδρομές μεταξύ παραδοσιακής Δεξιάς και Ακροδεξιάς σε πολλές χώρες, αλλά σπανίως εμφανίζονταν υπέργεια. Συνεπώς, ίσως ο Βέμπερ -σε αντίθεση με τον Φιλανδό ανθυποψήφιό του για το χρίσμα Αλεξάντερ Στουμπ- να αποδειχθεί η ενδεδειγμένη "γέφυρα" που θα ενώσει τη Χριστιανοδημοκρατία με τη Νέα Δεξιά.
