«Με μεγάλη χαρά καλωσορίζουμε την Ελλάδα στην οικογένεια των αναγνωστών της 'Le Monde diplomatique' και των ξένων εκδόσεών της. Για όλα τα μέλη της οικογένειας αυτής, η Ελλάδα αντιπροσωπεύει το λίκνο της δημοκρατίας. Η αλληλεγγύη με τον λαό της σημάδεψε πολλές γενιές στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου όπως και στην εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών».
Με αυτά τα λόγια καλωσόρισε ο τότε διευθυντής της «Le Monde diplomatique» Ιγνάσιο Ραμονέ την ελληνική έκδοση της γαλλικής μηνιαίας επιθεώρησης στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» στις 8 Φεβρουαρίου 1998. Η μεγάλη οικογένεια της «Le Monde diplomatique», που σήμερα αριθμεί 44 εκδόσεις σε 28 γλώσσες με συνολικό μηναίο τιράζ 2,4 εκατ. αντίτυπα είχε μόλις ξεκινήσει να δημιουργείται, κυρίως με τις φροντίδες του τότε υπεύθυνου για τις ξένες εκδόσεις Ντομινίκ Βιντάλ. Η ελληνική έκδοση ήταν το έβδομο μέλος δίπλα στην ιταλική, τη γερμανική, την ελβετική, την ισπανική, τη μεξικάνικη και την αραβική.
Ο διευθυντής Σεραφείμ Φυντανίδης και ο εκδότης Θανάσης Τεγόπουλος αντέδρασαν με ενθουσιασμό στην πρόταση των Γάλλων και σε λιγότερο από δύο μήνες από την πρώτη επαφή, η «Le Monde diplomatique» αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της «Κυριακάτικης». Θυμόντουσαν και οι δύο την εποχή που οι εκδόσεις Εξάντας είχαν κάνει την πρώτη προσπάθεια έκδοσής της στα ελληνικά αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση. Και η οποία δυστυχώς απέτυχε -«ούτε οι 300 της Βουλής δεν την αγόραζαν»- μας έλεγαν τότε. Μια ακόμη προσπάθεια που είχε γίνει με την αυτόνομη έκδοση των «Αφιερωμάτων» («Manière de Voir») από τις εκδόσεις Δρομέας είχε πάει κάπως καλύτερα, αλλά είχε ατονίσει. Πιθανόν η «Le Monde diplomatique» να χρειαζόταν μια εφημερίδα για να γίνει κομμάτι της.
Τον Δεκέμβριο του 2011, όταν ο κύκλος της «Κυριακάτικης» έκλεισε, μαζί της σταμάτησε να εκδίδεται και η «Le Monde diplomatique». Να εκδίδεται, όχι να κυκλοφορεί. Το αναγνωστικό κοινό μπορούσε να τη βρει ακόμα στο Διαδίκτυο στη διεύθυνσή της, στο www.monde-diplomatique.gr -παιδί της μητέρας στη Γαλλία- χάρη στην προσπάθεια της ομάδας που την «φρόντιζε» στην «Κυριακάτικη», δεν την εγκατέλειψε στις δύσκολες ώρες και που τελικά βρήκε το σπίτι της στην «Αυγή» τον Φεβρουάριο του 2013.
«Στο βλέμμα που στρέφουμε προς τη χώρα σας συγκλίνουν ο τρόμος μας ως Ευρωπαίων που βλέπουν στην Ελλάδα κάτι από το οποίο κινδυνεύουν να γίνει και αλλού, αλλά και η ελπίδα μας ότι η πολιτική μπορεί μια μέρα, όπως και στη χώρα σας, να σταματήσει να μας καταδικάζει να παίρνουμε μέρος σ’ αυτό το παιχνιδάκι όπου οι ίδιοι και οι ίδιοι ξανάρχονται στην εξουσία για να ξανακάνουν το ίδιο πράγμα αφού έχουν παραδεχτεί την ίδια αδυναμία. Δεδομένου του κεντρικού ρόλου που παίζει η Ελλάδα στο μέλλον της Ευρώπης, η 'Le Monde diplomatique' δεν θα μπορούσε να μην έχει ελληνική έκδοση» έγραφε τότε στο καλωσόρισμά του ο διευθυντής της, Σερζ Αλιμί.
Και η «Αυγή» είναι πράγματι το σπίτι της, γιατί, όπως το έθεσε και ο Σερζ, «εμείς πιστεύουμε, όπως και οι φίλοι μας στην 'Αυγή', ότι αντιθέτως, η Ιστορία παύει να είναι “τραγική” κάθε φορά που ένας λαός εμποδίζει τους συντηρητικούς πολιτικούς, συμμάχους των τραπεζιτών, να του υφαρπάξουν ό,τι του απομένει από την εθνική του κυριαρχία για να τον υποβάλουν στους βλακώδεις και σκληρούς κανόνες της 'σύγχρονης οικονομίας'. Και θα συνεχίσουμε να αναζητούμε παντού στον κόσμο παραδείγματα τέτοιας άρνησης γιατί είναι αυτά που μέσα τους φέρουν την ελπίδα ενός καινούργιου κόσμου».
Οι συνθήκες είναι ακόμα δύσκολες, ιδιαίτερα για τον Τύπο, και στη χώρα μας και παντού στην Ευρώπη. Όμως τόσο η «Le Monde diplomatique» όσο και η «Αυγή» προσπαθούν να κρατήσουν ψηλά την ερευνητική δημοσιογραφία, να ξανακερδίσουν τη χαμένη της αξιοπιστία. Στο πνεύμα αυτό -που συνδυάζεται με το γιορτινό πνεύμα της επετείου των 20 χρόνων στα ελληνικά- έχουμε δύο δώρα για τους αναγνώστες μας.
Το πρώτο δώρο είναι τρία επετειακά τεύχη, 8 σελίδων το καθένα, από σήμερα και για τρεις εβδομάδες στην "Αυγή" της Κυριακής. Σε αυτά θα φιλοξενηθούν οι «μεγάλες υπογραφές» που δημοσιεύτηκαν τα τελευταία 20 χρόνια στα ελληνικά. Τα θέματα είναι ποικίλα, από την πολιτική ώς την τέχνη, και ξαναδιαβάζοντάς τα μας εξέπληξε το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα είναι επίκαιρα. Αυτό άλλωστε δεν σημαίνει «μεγάλη υπογραφή»; Να βλέπεις μπροστά, να αναλύεις το μέλλον και όχι το στιγμιότυπο;
Το δεύτερο δώρο είναι η φιλοξενία στη χώρα μας της ετήσιας συνάντησης όλων των ξένων εκδόσεων του δικτύου της «Le Monde diplomatique» στα τέλη Μαΐου. Όχι σε μια κλειστή συνεδρίαση, αλλά σε μια ημερίδα για το μέλλον του Τύπου στην Ευρώπη ανοιχτή σε όλους.
Εις έτη πολλά
Βάλια Καϊμάκη
