Η Ιταλία οδηγείται σε εκλογές τον Μάρτιο με το παράδοξο να έχει έναν απερχόμενο πρωθυπουργό, τον Πάολο Τζεντιλόνι, που χαίρει σχεδόν της διπλάσιας εκτίμησης από την πρόθεση ψήφου προς το Δημοκρατικό Κόμμα που τον υποστηρίζει, ενώ η απειλητική άνοδος των δεξιών, ακροδεξιών και ρατσιστικών δυνάμεων μπορεί να οδηγήσει στον έλεγχο της επόμενης κυβέρνησης για την επόμενη δεκαετία, όπως ευχήθηκε ο ηγέτης της αντιδραστικής και ξενοφοβικής Λέγκας του Βορρά Ματέο Σαλβίνι.
Ο συνασπισμός των δεξιών κομμάτων, παρά τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις των ηγετών του, έρχεται πρώτος σε όλες τις δημοσκοπήσεις με προοπτική να ξεπεράσει το 40% και να αποκτήσει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έχει ανακηρύξει ως μεγαλύτερο εχθρό του το Κίνημα Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο, προετοιμάζοντας το έδαφος για μια κυβέρνηση “μεγάλου συνασπισμού”, συνεργασίας με τη Δημοκρατικό Κόμμα ή της κοινής αποδοχής μιας προσωπικότητας που θα μπορούσε να αναλάβει για ένα συγκεκριμένο διάστημα την πρωθυπουργία. Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, ο Π. Τζεντιλόνι φαίνεται να αποτελεί μια διέξοδο.
Το Δημοκρατικό Κόμμα του Ματέο Ρέντζι φαίνεται πως βρίσκεται σε πλήρη κάθοδο, συγκρατώντας ποσοστά μεταξύ του 23% και 27% και μόλις μετά βίας με τους συμμάχους του μπορεί να φτάσει το 30%. Για τον λόγο αυτό η πολιτική του Ρέντζι φαίνεται πως θα στηριχθεί στη “χρήσιμη ψήφο” ασκώντας πιέσεις σε όλο το φάσμα του δημοκρατικού, προοδευτικού και αριστερού χώρου και κυρίως προς το νέο σχήμα Ελεύθεροι και Ίσοι του απερχόμενου προέδρου της γερουσίας Πιέτρο Γκράσο και της προηγούμενης ηγετικής ομάδας του Δημοκρατικού Κόμματος των Ντ'Αλέμα, Μπερσάνι και Σπεράντζα και της Ιταλικής Αριστεράς και του Δυνατόν. Οι δημοσκοπήσεις δίνουν στο Ελεύθεροι και Ίσοι από 5,3% έως 7,6%, γεγονός που οδήγησε σε ερωτοτροπίες μελών της ηγεσίας του και του Κινήματος Πέντε Αστέρων (Κ5Α) για πιθανή μετεκλογική συνεργασία για τον σχηματισμό κυβέρνησης, προκαλώντας την οργή του Δημοκρατικού Κόμματος και πολλών ψηφοφόρων της Αριστεράς.
Το Κ5Α του Μπέπε Γκρίλο κατέληξε με πολλές εσωτερικές διαμάχες στην υποψηφιότητα του Λουίτζι Ντι Μάγιο για την πρωθυπουργία, αλλά, παρ' όλο που οι δημοσκοπήσεις το δίνουν ως πρώτο κόμμα, με το 25% - 29% δεν μπορεί να εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία και έχει ανάγκη συνεργασιών. “Ο στόχος μας είναι να πάρουμε 40%” υποστηρίζει ο Ντι Μάγιο, που απαρνήθηκε το δημοψήφισμα για το ευρώ, ανακάλυψε καθυστερημένα την κοινωνική πολιτική και περιόρισε την αντιμεταναστευτική του ρητορική.
Στα αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος γίνονται προσπάθειες σχηματισμού ενός εναλλακτικού ψηφοδελτίου με τμήματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως η Κομμουνιστική Επανίδρυση PRC και το νέο Ιταλικό Κ.Κ. PCI, ορισμένα κοινωνικά κέντρα και συνιστώσες εναντίον της Ε.Ε. και του τροτσκισμού. Το αισιόδοξο κλίμα των δηλώσεων του Π. Τζεντιλόνι για τα επιτεύγματα της κυβέρνησης στην αντιμετώπιση της κρίσης δεν φαίνεται να συμβαδίζει με την πραγματικότητα και την έκρηξη των ανισοτήτων που ζουν οι Ιταλοί πολίτες, με τη φτώχεια να πλήττει το 30% του πληθυσμού ή 18,13 εκατομμύρια άτομα, ενώ το 20% του πληθυσμού ελέγχει μόλις το 6% των συνολικών εισοδημάτων.
Αργύρης Παναγόπουλος
