Η εθνική αστυνομία, η Γκουάρδια Θιβίλ, αλλά και η καταλανική αστυνομία, έβαλαν την προηγούμενη Κυριακή την ταφόπετρα στο μεταδικτατορικό καθεστώς του 1978. Ο Ραχόι δεν φαίνεται να φοβάται ότι θα χάσει την Καταλωνία. Φοβάται μια νέα δημοκρατική Ισπανία και κυρίως την απώλεια του μεγάλου εγγυητή της διαχρονικής συντηρητικής της πολιτικής. Το σκληροπυρηνικό διάγγελμα του βασιλιά Φελίπε κατέγραψε αυτή την άρνηση, γιατί μια συζήτηση για την αναθεώρηση του συντάγματος με ομοσπονδιακά ή συνομοσπονδιακά χαρακτηριστικά θα έθετε πρώτα απ΄ όλα το θέμα της μοναρχίας. Για τον λόγο αυτό θέλει να συσπειρώσει κάτω από τα “εθνικά χρώματα” την κοινωνία και να δείξει πυγμή εφαρμόζοντας ακόμη και τα άρθρα του συντάγματος που αναστέλλουν τους αυτοδιοικητικούς θεσμούς (άρθρο 155), και καταργούν καθολικά δικαιώματα και ελευθερίες (άρθρο 116).
Η μεγαλύτερη αδυναμία του Πουτζντεμόντ είναι ότι έχει μαζί του μόνο μια πολύ καλά οργανωμένη μειοψηφία. Δεν έχει την πλειοψηφία των Καταλανών. Το χειρότερο για έναν δεξιό είναι ότι φαίνεται να μην έχει μαζί του τα οικονομικά συμφέροντα και το κατεστημένο της Καταλωνίας. Οι μεγάλες καταλανικές επιχειρήσεις, όπως και πολλές ξένες και πολυεθνικές, απαίτησαν από τον Ραχόι διαδικασίες - εξπρές για να το σκάσουν από τη νέα “Δημοκρατία της Καταλωνίας” και να βρουν καταφύγιο στα σίγουρα σύνορα της Ευρωζώνης, στην Αραγωνία, τις Βαλεαρίδες, τη Βαλένθια, τη Μαδρίτη. Ακόμη χειρότερα οι τράπεζες από την άλλη πλευρά των “συνόρων” έχουν πλημμυρίσει από Καταλανούς που μεταφέρουν λογαριασμούς και φρέσκο χρήμα από τα στρώματά τους στα σίγουρα θησαυροφυλάκια του ισπανικού τραπεζικού συστήματος και συνεπώς της ΕΚΤ. Στο πολιτικό επίπεδο ο Πουτζντεμόντ έχει μόνο ένα συνομιλητή στην Καταλωνία, την ενωτική Αριστερά του Ντομένετς και της Κολάου, που είναι εναντίον της ανεξαρτησίας.
Όλα δείχνουν ότι η Καταλωνία θα συνεχίσει να αποτελεί πεδίο μάχης, όπως φάνηκε και από την απόφαση του Λαϊκού Κόμματος να ρίξει σήμερα στους δρόμους τους λιγοστούς(;) υποστηρικτές του στη Βαρκελώνη. Ένα διευρυμένο πεδίο μάχης που φθάνει στις αίθουσες των δικαστηρίων, με τις εκατοντάδες μηνύσεις που καταθέτουν οι ειρηνικοί πολίτες που ξυλοκοπήθηκαν άγρια από την αστυνομία, και -ελλείψει Εκτάκτων Στρατοδικείων- στα χαρακώματα που άνοιξαν οι εισαγγελίες που αναζητούν αποδιοπομπαίους Καταλανούς αστυνομικούς και ζητούν να καταδικάσουν για στάση δημάρχους, δημοσίους υπαλλήλους και εκπροσώπους των μεγάλων εθνικιστικών οργανώσεων.
Η ενωτική Αριστερά της Καταλωνίας θα ψηφίσει εναντίον της μονομερούς ανακήρυξης της ανεξαρτησίας, όπως δήλωσε στην “Αυγή” ο Λουίς Ραβέλ, ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής της ομάδας στη τοπική Βουλή της Καταλωνίας, που εργάζεται μαζί με το Unidos Podemos για την απομάκρυνση του Ραχόι και ένα δημοψήφισμα με εγγυήσεις. Με μεθοδικότητα και συνέπεια η ισπανική και καταλανική Αριστερά δεν διστάζουν να συνομιλήσουν με τα δεξιά εθνικιστικά κόμματα, την Καθολική Εκκλησία ή τα ευρωπαϊκά προξενεία αποδεικνύοντας ότι διαθέτουν βαθιά πολιτική κουλτούρα και διευρυμένη απήχηση.
Είναι κοινό μυστικό ότι στη μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου η κάθε τοπική της κυβέρνηση μπορεί να μεταχειρίζεται τους πολίτες της με τον χειρότερο τρόπο. Το έζησε η Βαρκελώνη, όπως το είχε ζήσει η Αθήνα του Παπανδρέου και του Σαμαρά. Το μόνο που επιτρέπεται στην Ευρώπη είναι η λιτότητα και η διάλυση εργασιακών και άλλων δικαιωμάτων. Η πρόταση της ισπανικής και καταλανικής Αριστεράς δεν είναι άλλη από αυτή του εκδημοκρατισμού της Ισπανίας και της Ευρώπης. Η κοινή μας μάχη.
Ο Ραχόι δεν φαίνεται να φοβάται ότι θα χάσει την Καταλωνία. Φοβάται μια νέα δημοκρατική Ισπανία και κυρίως την απώλεια του μεγάλου εγγυητή της διαχρονικής συντηρητικής της πολιτικής. Το σκληροπυρηνικό διάγγελμα του βασιλιά Φελίπε κατέγραψε αυτή την άρνηση, γιατί μια συζήτηση για την αναθεώρηση του συντάγματος με ομοσπονδιακά ή συνομοσπονδιακά χαρακτηριστικά θα έθετε πρώτα απ΄ όλα το θέμα της μοναρχίας
