Είτε τολμηρή πρόβλεψη είτε ακραίο σενάριο, το γεγονός παραμένει ότι ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς ή αλλιώς ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου στην Ελλάδα. Και θα αποτολμήσουμε την πρόβλεψη ότι θα το κάνει με εντυπωσιακή διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία, το κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα τα τελευταία χρόνια εφαρμόζοντας πιστά τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και, για ορισμένους, της ίδιας της Γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ.
Τι είναι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα του οποίου ηγείται ένας σαραντάρης που δηλώνει άθεος και που η πολιτική άνοδός του προκαλεί ανατριχίλες στις αγορές και την ηγεσία της Ε.Ε. αναβιώνοντας τον μπαμπούλα του "Grexit";
Ο ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα ένα ανεξάρτητο πολιτικό κόμμα, ιδρύθηκε πριν από μια δεκαετία ως συνασπισμός διαφόρων κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων που εκτείνονταν από τη ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική Άκρα Αριστερά ως περισσότερο μετριοπαθείς περιβαλλοντικές και φεμινιστικές οργανώσεις.
Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο ΣΥΡΙΖΑ ανεπισήμως ηγήθηκε του σκληρού αντιμνημονιακού μαζικού κινήματος, που αποδείχτηκε κύρια δύναμη της ανόδου του, καθώς η ύφεση και η λιτότητα έπληξαν βαριά την ελληνική κοινωνία. Οι αντίπαλοί του τον κατηγόρησαν ότι υποκίνησε ταραχές, ανέχτηκε ή ακόμη και υποστήριξε τρομοκρατικές οργανώσεις ή ότι είχε κρυφή ατζέντα για να απομακρύνει την Ελλάδα από το ευρώ και να επιστρέψει στη δραχμή. Πολλοί απέρριψαν τους ισχυρισμούς ως αβάσιμους. Το βέβαιο είναι ότι δεν αποδείχτηκαν ποτέ.
Αρκετές φωνές από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για να υιοθετηθούν οι ισχυρισμοί αυτοί. Αυτό όμως ήταν φυσικό για ένα κόμμα που έχει τις ρίζες του σε μια πολιτική συλλογικότητα που αποσκοπούσε να ενώσει διαφορετικές απόψεις κάτω από την ομπρέλα της Αριστεράς.
Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας κράτησε αξιοθαύμαστα ψύχραιμη στάση δείχνοντας αυτοσυγκράτηση και μετριοπάθεια μπροστά σε αυτές τις κατηγορίες. Τη στάση αυτή μπορεί να βοήθησε και το γεγονός ότι οι ακραίες θέσεις εκφράστηκαν από νεότερα μέλη του κόμματος, ενδεχομένως για να δοκιμάσουν την κοινή γνώμη. Οι απόψεις του ίδιου του Τσίπρα ήταν ήπιες και λογικές. Επαναλάμβανε ότι η θέση του κόμματος είναι να παραμείνει στην Ευρωζώνη και να επαναδιαπραγματευτεί το ελληνικό χρέος και τους όρους δανεισμού της χώρας.
Τι είναι αυτό επομένως που τρομοκρατεί το ευρωπαϊκό στάτους κβο και την ηγεσία της Ε.Ε; Είναι η λέξη "Αριστερά" και το ότι η άνοδός της θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα ελληνικό παράδειγμα; Είναι η έμπρακτη διαφωνία στη βάση της κοινωνίας για μια κοινωνική πολιτική και τον τρόπο που εφαρμόζεται από τους μηχανισμούς της Ε.Ε.; Είναι η ανερχόμενη πολιτική τάση που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ομόλογοί του σε άλλες χώρες όπως το Podemos στην Ισπανία;
Θα οδηγήσει ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ την Ελλάδα εκτός ευρώ προκαλώντας έτσι παγκόσμια οικονομική αναταραχή; Θα τολμήσει να εθνικοποιήσει τις ελληνικές τράπεζες και τις πρώην δημόσιες επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν τα πρόσφατα χρόνια δημιουργώντας την αντίληψη ότι η οικονομική κρίση ήταν η τέλεια ευκαιρία για τους κερδοσκόπους;
Θυμάμαι τις προεκλογικές υποσχέσεις που έδινε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ), που εξέφραζαν την κεντρώα και μετριοπαθή Αριστερά, όταν πρωτοεξελέγη στην κυβέρνηση το 1981. "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο". "Έξω οι αμερικανικές βάσεις από την Ελλάδα". Ο Ανδρέας Παπανδρέου βοήθησε στο να δημιουργηθούν ισχυρά αντιαμερικανικά αισθήματα στην ελληνική κοινή γνώμη ενισχύοντας παράλληλα τους δεσμούς της Ελλάδας με αραβικές χώρες, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την περίφημη προσωπική φιλία του με τον Παλαιστίνιο ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ.
Το αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα, μια χώρα χωρίς παράδοση θρησκευτικής ανεκτικότητας και όπου η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρούσε καθοριστική πολιτική επιρροή, να βρεθεί προσανατολισμένη προς λαούς με διαφορετική πίστη και να απομακρυνθεί από τη Δύση όπου ουσιαστικά ανήκε.
Τι όμως από όλα αυτά εφαρμόστηκε τις επόμενες δεκαετίες από ένα κόμμα που κυριάρχησε στην ελληνική πολιτική ζωή; Τίποτε. Η Ελλάδα παρέμεινε μέλος της συμμαχίας του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ, που έγινε Ευρωπαϊκή Ένωση, και, τελικά, εντάχθηκε στο ενιαίο νόμισμα. Οι διμερείς σχέσεις με τις ΗΠΑ είναι πολύ καλές και η Ελλάδα υπηρετεί τα δυτικά συμφέροντα στην περιοχή με διάφορους τρόπους.
Τι επομένως έχει να φοβηθεί η Ε.Ε. και η Δύση από ένα αριστερό κόμμα και τον ηγέτη του, ιδίως όταν παραμένει μετριοπαθές και διακηρύττει την επιθυμία του να διατηρήσει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας; Υπάρχει μια ελληνική παροιμία που λέει ότι σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει. Ήταν άραγε ο Ανδρέας Παπανδρέου αυτός ο σκύλος και να είναι ίσως ο Τσίπρας εκείνος που ετοιμάζεται να δαγκώσει;
Σε τελική ανάλυση, είναι η αυξανόμενη δημοτικότητα των αριστερών κομμάτων αυτό που θα έπρεπε να φοβίζει τους Ευρωπαίους ηγέτες; Η μήπως θα έπρεπε να φοβούνται περισσότερο την δική τους αδυναμία να κατανοήσουν την ανάγκη για μια νέα κοινωνική πολιτική στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε.; Και μήπως τελικά είναι η αδυναμία αυτή που οδηγεί τους Ευρωπαίους ψηφοφόρους; Για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο που τιτλοφορείται "Ελλάδα" θα έχουμε περισσότερες απαντήσεις στις 26 Ιανουαρίου, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές και λάβει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.
