Της Ελένης Τσερεζόλε
«Αναλαμβάνω τη δέσμευση, αν εκλεγώ πρόεδρος της Δημοκρατίας, να βάλω τέλος, αμέσως από τον Μάιο του 2012, στην κράτηση παιδιών, και άρα οικογενειών με παιδιά. Πρέπει να υπερισχύει η προστασία του ανώτατου συμφέροντος των παιδιών». Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Φρανσουά Ολάντ και απευθύνονταν στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας προς τη ΜΚΟ «Δίκτυο Εκπαίδευση Χωρίς Σύνορα». Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος ξέχασε γρήγορα την υπόσχεσή του και συνέχισε να εφαρμόζει την πολιτική των προκατόχων του. Μια πολιτική που νομιμοποιεί πλήρως τις απελάσεις και ανήλικων παιδιών μεταναστών που πηγαίνουν σχολείο...
Η περίπτωση της Λεονάρντα Βιμπράνι, που οδηγήθηκε από το σχολείο της κατευθείαν στο Κόσοβο, προκάλεσε -και δικαιολογημένα- μεγάλη αίσθηση και αντιδράσεις, ακόμη και εντός της κυβέρνησης, ωστόσο δεν είναι η μοναδική. Για παράδειγμα, λίγες μόλις ημέρες πριν είχε περάσει απαρατήρητη η απέλαση ενός 19χρονου Αρμένιου που φοιτούσε στο Παρίσι, προς το Ερεβάν όπου θα πρέπει να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Κι αν ισχυριστεί κανείς ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ των δύο περιπτώσεων λόγω της ηλικίας (η Λεονάρντα είναι ανήλικη), φέτος το καλοκαίρι, δύο παιδιά, 2 και 3 ετών, κοντά στην πόλη Ρεν, απελάθηκαν χωρίς να προκληθεί ιδιαίτερη αίσθηση...
Το γεγονός είναι ότι ο Ολάντ δεν τόλμησε να μεταρρυθμίσει τον νόμο που επιτρέπει να απελαθούν παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο. Το μόνο που έκανε ήταν να εκδώσει, τον περασμένο Νοέμβριο, μια... εγκύκλιο για τη νομιμοποίηση των μεταναστών που τα παιδιά τους πηγαίνουν σχολείο εδώ και τρία χρόνια, θέτοντας όμως περιοριστικά κριτήρια. Όπως, λόγου χάρη, την παραμονή επί γαλλικού εδάφους των γονιών επί τουλάχιστον πέντε χρόνια, τη γνώση, εκ μέρους τους, των γαλλικών. Επίσης, η άδεια παραμονής αφορά τους γονείς των ανηλίκων και όχι τους ίδιους τους ανήλικους. Και καθώς ο νόμος απαγορεύει τον χωρισμό παιδιού από γονείς, στην περίπτωση απέλασης των τελευταίων, απελαύνεται και το παιδί, ακόμη και εγκαταλείποντας το σχολείο...
Έτσι, δεν προκάλεσε εντύπωση ότι ο πρόεδρος Ολάντ κάλυψε πλήρως τον υπουργό του. «Αυτή η πολιτική είναι αυστηρή και ανθρώπινη. Παίρνει υπόψη της την πραγματικότητα», είπε στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο. Κατ' αυτόν τον τρόπο ο Βαλ, που συγκεντρώνει 77% θετικές γνώμες στις δημοσκοπήσεις, θα συνεχίσει να απελαύνει: μετανάστες, μαθητές, Ρομά, έστω κι αν για τους τελευταίους το Παρίσι κινδυνεύει να βρεθεί στο στόχαστρο της Κομισιόν, καθώς περιορίζει το δικαίωμα ελεύθερης κυκλοφορίας τους. Επιδίωξη λοιπόν του Βαλ είναι οι όλο και περισσότερες απελάσεις. Και τα καταφέρνει. Πέρσι έσπασε το ρεκόρ: 36.822 απελάσεις έναντι 32.912 το 2011 (επί Σαρκό). Μάλιστα, όταν πρόσφατα η συντηρητική Φιγκαρό έγραψε ότι πέφτει ο αριθμός τους, το υπουργείο έσπευσε να βγάλει ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία, «ύστερα από τις προσπάθειες των υπηρεσιών», οι απελάσεις και φέτος θα κινηθούν στα περσινά επίπεδα... Η Μαρίν Λεπέν έχει κάθε λόγο να αισθάνεται κυρίαρχη στην πολιτική σκηνή...
