Το μοναδικό σημείο στο οποίο συμφώνησαν οι δύο αντίπαλοι κλείνοντας τη διαδικασία της παραπομπής ήταν πως «αυτή η θλιβερή ημέρα θα μείνει στην Ιστορία». Και ισχύει «εις διπλούν» αυτό. Διότι μόνον άλλοι δύο Πρόεδροι έχουν παραπεμφθεί σε δίκη μέχρι στιγμής ο Άντριου Τζόνσον το 1868 και ο Μπιλ Κλίντον το 1998. Ταυτόχρονα η παραπομπή Τραμπ δρομολογείται λιγότερο από έναν χρόνο πριν από τις επόμενες προεδρικές εκλογές του 2020.
Ο Ρεπουμπλικανός Ρίτσαρντ Νίξον, κατηγορούμενος για το σκάνδαλο Ουοτεργκέιτ το 1974, προτίμησε να παραιτηθεί παρά να υποστεί την «ατίμωση». (Λέγεται ότι ο άνθρωπος που τον παρότρυνε να παραιτηθεί ήταν ο αντιπρόεδρος Τζέραλντ Φορντ, ο οποίος τον διαδέχθηκε μετέπειτα στην Προεδρία έως το τέλος της προβλεπόμενης θητείας του, το 1977. Ένα μήνα μετά την ορκωμοσία του ο Φορντ απένειμε "πλήρη και άνευ όρων αμνηστία" στον Νίξον).
Μια μικρή λεπτομέρεια: Και οι δύο προαναφερόμενοι Πρόεδροι, που παραπέμφθηκαν σε δίκη στη Γερουσία, απαλλάχθηκαν.
Για τους Ρεπουμπλικανούς όλη η διαδικασία είναι μια «απάτη», η «απόλυτη φάρσα». Κατ’ αυτούς δεν υπάρχει κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο εναντίον του Προέδρου. Το ίδιο ισχυρίζεται και ο «κατηγορούμενος». Το κίνητρο είναι η απέχθεια αυτών που έχασαν τις εκλογές του 2016 προς έναν ηγέτη που δεν ακολουθεί τους κανόνες, λένε. Ή ακόμα χειρότερα, «ο φόβος και το μίσος γι' αυτό που (οι Δημοκρατικοί) αγνοούν τη φωνή και τη βούληση του λαού», όπως έγραψε στο Twitter ο Ρεπουμπλικανός βουλευτής Μαρκ Γκριν.
Ο Τραμπ κατηγορεί «την Άκρα Αριστερά» ότι κατατρύχεται από «φθόνο και μίσος» για το πρόσωπό του, ότι οι πολιτικοί αντίπαλοί του προσπαθούν «να ακυρώσουν την ψήφο δεκάδων εκατομμυρίων Αμερικανών». Πιστεύει μάλιστα ότι διέπραξαν «πολιτική αυτοκτονία» με την επιχείρηση παραπομπής του.
Στο Twitter, όπου παίζει το μεγαλύτερο μέρος του επικοινωνιακού παιχνιδιού του, μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του με το δάκτυλο να δείχνει την κάμερα και τη λεζάντα να γράφει: «Στην πραγματικότητα στόχος τους δεν είμαι εγώ αλλά εσείς, εγώ, απλώς τους ενοχλώ» έστειλε το μήνυμα στους οπαδούς του: Η διαπόμπευσή μου είναι και δική σας διαπόμπευση.
Δοκιμασία
Οι Δημοκρατικοί διαβεβαιώνουν ότι το κίνητρό τους δεν έχει να κάνει με προσωπικές αντιπάθειες, πολιτικές διαφωνίες, πολιτική εκδίκηση. Όχι, σε καμία περίπτωση. Στόχος είναι, λένε, «να προστατευθούν το σύνταγμα», «η αμερικανική δημοκρατία», «το κράτος δικαίου», που «απειλούνται» από έναν Πρόεδρο που θεωρεί ότι βρίσκεται «υπεράνω του νόμου», σαν «μονάρχης».
Από την πλευρά του ο 73χρονος ένοικος του Λευκού Οίκου θέλει να μετατρέψει τη δοκιμασία της παραπομπής του σε πολιτική νίκη. Θα τη χρησιμοποιήσει για να συσπειρώσει την εκλογική βάση του και, εξαργυρώνοντας την ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας, αργότερα ενδεχομένως και κάποια νέα εμπορική συμφωνία με την Κίνα, θα ποντάρει στην επανεκλογή του σε έντεκα μήνες.
Τονίζει, και μαζί του οι Ρεπουμπλικανοί, ότι η διαδικασία της καθαίρεσής του είναι όλο και λιγότερο δημοφιλής μεταξύ των Αμερικανών. Οι δημοσκοπήσεις όμως δείχνουν άλλο πράγμα: τον απόλυτο διχασμό. Μια τελευταία των NBC News / "Wall Street Journal" που δόθηκε στη δημοσιότητα λίγη ώρα πριν από την ψηφοφορία στη Βουλή των Αντιπροσώπων την Τετάρτη, έδειξε ότι το 48% των Αμερικανών είναι υπέρ της καθαίρεσης του Τραμπ και το ίδιο ποσοστό κατά!
Την ίδια ώρα οι υποστηρικτές του ανανεώνουν δίχως τον παραμικρό δισταγμό την πίστη τους σ’ αυτόν. «Ένας αθώος άνθρωπος, που θα δικαστεί για ένα σωρό ανοησίες» λέει η Γουέντι Τίμερμαν. «Δεν έχω καμία αμφιβολία, πρόκειται για απάτη!» επιμένει ο Τζο Μπόντραγκερ.
Αποφασισμένοι να φτάσουν την υπόθεση της καθαίρεσης μέχρι τέλους, οι Δημοκρατικοί δεν δείχνουν τον ίδιο ζήλο στο να πείσουν την αμερικανική κοινή γνώμη ότι η παραπομπή του μεγιστάνα Προέδρου δεν είναι πολιτικά υποκινούμενη. Ίσως το μεγαλύτερο σφάλμα τους -ή στρατηγική ανεπάρκειά τους- σ' αυτή τη φάση είναι ότι δεν έχουν αντιληφθεί, ή αρνούνται να δεχθούν, πως η μάχη εναντίον της διχαστικής πολιτικής και της εμπρηστικής ρητορικής του Τραμπ πρέπει να κερδηθεί στην πολιτική αρένα, όχι με δίκη.
"Διαφωτισμός"
Σ' αυτόν την επιζητούμενο «διαφωτισμό» τους, το παρακάτω άρθρο του George Monbiot στον "Guardian" ίσως τους βοηθήσει:
«(...) Κάτι έχει αλλάξει, όχι μόνο στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και σε πολλά μέρη του κόσμου. Μια νέα πολιτική πραγματικότητα, που χρηματοδοτείται από ολιγάρχες, βασισμένη στην εκλεπτυσμένη εξαπάτηση και στα προκλητικά ψέματα, χρησιμοποιώντας μαύρη διαφήμιση και θεωρίες συνωμοσίας στα κοινωνικά μέσα, έχει τελειοποιήσει την τέχνη του να πείθονται οι φτωχοί να ψηφίζουν για τα συμφέροντα των πολύ πλούσιων. Πρέπει να καταλάβουμε τι αντιμετωπίζουμε και τις στρατηγικές που απαιτούνται για να αντισταθούμε.
Αν υπάρχει μια φόρμουλα γι' αυτήν τη νέα δημαγωγία, θα πρέπει να υπάρχει και μια φόρμουλα για την αντιμετώπιση και την ανατροπή της. Αυτή την εβδομάδα το αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα δημοσίευσε έναν οδηγό για την αντιμετώπιση της παραπληροφόρησης στο Διαδίκτυο. Θέλουν να καταστήσουν υπεύθυνους λογοδοσίας την Google, το Facebook, το Twitter. Θα ήθελα να δω προοδευτικά κόμματα από παντού να διαμορφώνουν έναν παγκόσμιο συνασπισμό για την προώθηση της ψηφιακής παιδείας ασκώντας πίεση στις πλατφόρμες των κοινωνικών μέσων, ώστε να σταματήσουν να προωθούν τα ψεύδη. (...)
Όμως αυτός είναι ένας λιγότερο σημαντικός στόχος. Η πολύ μεγαλύτερη αλλαγή είναι η εξής: Να σταματήσουμε την προσπάθεια να κατευθύνουμε τους ανθρώπους με βάση έναν κεντρικό σχεδιασμό. Επί του παρόντος το πολιτικό μοντέλο για σχεδόν όλα τα κόμματα είναι ότι επιδιώκουν την αλλαγή από πάνω προς τα κάτω. Συντάσσουν ένα μανιφέστο το οποίο ελπίζουν να μετατρέψουν σε κυβερνητική πολιτική, η οποία μπορεί στην συνέχεια να υποβληθεί σε περιορισμένη και αδύναμη διαβούλευση (με τους κοινωνικούς εταίρους), που στη συνέχεια οδηγεί σε νομοθεσία κι αυτή με την σειρά της στην αλλαγή.
Πιστεύω ότι το καλύτερο αντίδοτο στην δημαγωγία είναι η ακριβώς αντίθετη διαδικασία: ριζοσπαστική εμπιστοσύνη. Στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, τα κόμματα και οι κυβερνήσεις πρέπει να εμπιστευθούν την κοινωνία στην ανάδειξη των δικών της αναγκών και στη λήψη αποφάσεων εκ μέρους της. (...)
Η κυρίαρχη (mainstream) πολιτική, που ελέγχεται από τους κομματικούς μηχανισμούς, προσπάθησε να περιορίσει την εκπληκτική πολυπλοκότητα της ανθρώπινης κοινωνίας σ' ένα απλό, γραμμικό μοντέλο που μπορεί να ελεγχθεί κεντρικά. Τα πολιτικά και οικονομικά συστήματα που δημιουργεί αυτό το μοντέλο είναι εξαιρετικά ασταθή και στερούνται δυναμισμού. Είναι επιρρεπή στην κατάρρευση, ενώ είναι ανίκανα να αναγεννηθούν. Γίνονται έτσι ευάλωτα στις τοξικές, επεμβατικές δυνάμεις του εθνολαϊκισμού και του εξτρεμισμού.
Θα είναι αυτή η επιζητούμενη νέα φόρμουλα το μέσο ώστε ένα συγκεκριμένο κόμμα να ανακτήσει την εξουσία; Όχι. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο απ' αυτό. Θα είναι μια φόρμουλα για την ανάκτηση του ελέγχου από την κοινωνία καθιστώντας την πιο ανθεκτική στις μηχανορραφίες οποιασδήποτε εξουσίας».
