Από την εξαφάνιση του Στίβ Κανικό (ενός νεαρού που πνίγηκε κυνηγημένος από την αστυνομία λόγω παραβίασης …της κοινής ησυχίας) μέχρι τον θάνατο της Νιζέμπ Ρεντουάν (μιας ογδοντάχρονής που πέθανε μέσα στο σπίτι της εξαιτίας της χημικών που είχε ρίξει η αστυνομία στο δρόμο), τα περιστατικά "ασύμμετρης βίας" από την αστυνομία συνεχώς πολλαπλασιάζονται, θέτοντάς σε κίνδυνο το κράτος δικαίου σε μια χώρα που υπερηφανευόταν γι αυτό.
Ο ΟΗΕ καθώς και πολλές οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων έχουν επανειλημμένα κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, ενώ η γερμανική εφημερίδα Die Welt έφτασε να χαρακτηρίσει τη γαλλική αστυνομία ως την πιο βίαιη της Ευρώπης. Ως εκ τούτου, τονίζει η Liberation, «είναι πλέον ζωτικής σημασίας για τη δημοκρατία μας να αναρωτηθεί σχετικά με τον τρόπο που το κράτος χρησιμοποιεί την αστυνομία και τη δικαιοσύνη».
«Επιτιθέμενο βίαια στα κινήματα ώστε να τα ριζοσπαστικοποιήσει, (το κράτος) επιχειρεί μ’ αυτό τον τρόπο να τα καταστήσει αναξιόπιστα. Τα μέσα ενημέρωσης εστιάζουν στις ζημιές, αναλίσκονται στην καταμέτρηση θυμάτων, μεταδίδουν τις συρράξεις σε ένα συνεχές «riot porn» με αποτέλεσμα να χάνεται η ουσία. Ρίχονοντας τους πάντες – κίτρινα γιλέκα, καθηγητές, ακτιβιστές οικολόγους, παραβατικούς των υποβαθμισμένων συνοικιών ή ακτιβιστές των προαστίων- στο ίδιο καλάθι, τους κατατάσσει συλλήβδην στην κατηγορία των «μπαχαλάκηδων». Μια εξουσία αλλεργική πλέον σε κάθε εναντίωση, και η οποία δεν απαντάει παρά μόνο με τη βία».
Κι έτσι, όπως παρατηρεί με εξαιρετική διεισδυτικότητα η Liberation, «οι πολιτικές διεκδικήσεις διαλύονται μέσα στο θέαμα της βίας κα το μόνο που απομένει στις συνειδήσεις είναι ένα διευρυμένο κοινωνικό χάος που νομιμοποιεί την καταστολή».
Μετατρέποντας έτσι ακόμα και κράτη όπως η Γαλλία σε ζώνες μιας αυταρχικής διακυβέρνησης, ενός κόσμου που συντηρητικοποιείται και σκοτεινιάζει δυστυχώς όλο και πιερισσότερο τα τελευταία χρόνια….
