Το πρώτο Μουντιάλ που είχα παρακολουθήσει ήταν αυτό του 1986 που είχε διεξαχθεί στο Μεξικό. Από τη διοργάνωση εκείνη δεν είχα καταφέρει να κατανοήσω το μεγαλείο της Βραζιλίας, για το οποίο μιλούσε και εξακολουθεί να μιλά ο -παλαίμαχος ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής- πατέρας μου. Η Βραζιλία, παρ’ όλο που διέθετε στη σύνθεση της παίχτες όπως τον Ζίκο ή τον Σώκρατες, δεν κατάφερε πολλά. Για την ακρίβεια, αποκλείστηκε στα προημιτελικά από τη Γαλλία του Πλατινί, σε ένα ματς που κρίθηκε στα πέναλτι.
Από την άλλη μεριά, η Αργεντινή δεν με ενθουσίαζε. Αυτό που εισέπραττα ως θεατής ήταν πως επρόκειτο για μια ομάδα που είχε στηθεί γύρω από τον Μαραντόνα, του οποίου το «θεϊκό χέρι» που έκρινε τον ημιτελικό με το Βέλγιο δεν μου άρεσε καθόλου. Όσο για τη Γερμανία, ούτε λόγος... Οπότε;
Τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους όταν, λίγο καιρό μετά, ένας οικογενειακός φίλος μάς έφερε από το Λονδίνο μια βιντεοκασέτα για την ιστορία του Πελέ. Το ντοκιμαντέρ αποδείχτηκε θησαυρός, σε μια εποχή που η έννοια του Διαδικτύου ήταν άγνωστη. Η κίτρινη φανέλα με τον πράσινο γιακά απέκτησε μεταφυσικά χαρακτηριστικά. Παρακολουθώντας το, κατάλαβα κάτι από τον μύθο. Κατάλαβα τι σημαίνει έμφαση στην επίθεση, φαντασία στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, τεχνική κατάρτιση, κοντρόλ και, βεβαίως, τι σημαίνει ντρίπλα.
Κατάλαβα ακόμα πως όλα αυτά δεν ήταν μόνο θέμα ταλέντου. Ο Πελέ ήταν ένας ποδοσφαιριστής που, ακόμα και στο απόγειο της καριέρας του, δούλευε πολύ σκληρά, κάνοντας πολύωρη ατομική προπόνηση, πέρα από αυτή που έκανε με τη Σάντος ή με την Σελεσάο. Ένας ποδοσφαιριστής που είχε κορυφαίες αθλητικές επιδόσεις, δηλαδή ταχύτητα, αλτικότητα και δύναμη.
Κατάλαβα επίσης πως η Βραζιλία δεν ήταν μόνο ο Πελέ. Μια ματιά στον καλύτερο τελικό όλων των εποχών, αυτόν του 1970 στο Μεξικό, στον οποίο η Βραζιλία επικράτησε της Ιταλίας με 4-1, αρκεί για να το καταλάβει κανείς. Ξαναβλέποντας πολλά χρόνια αργότερα τον ίδιο τελικό, κατάλαβα τι σήμαινε το σύστημα «4-2-4» και τι σήμαινε πως τα χαφ είναι επιθετικοί παίχτες.
Το 1994 διεξήχθη το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βόλλεϋ Ανδρών στην Ελλάδα. Η εμπειρία της παρακολούθησης της Βραζιλίας μέσα στο ΣΕΦ ήταν κάτι παραπάνω από συγκλονιστική. Η έμφαση στη μαγεία, αν και πολύ διαφορετική για προφανείς λόγους, ήταν η ίδια. Πέντε χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 1999, ο Τζιοβάνι ήρθε στην Ελλάδα για λογαριασμό του Ολυμπιακού από την Μπαρτσελόνα. Ο μάγος δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο.
Χρήστος Σίμος
