Απλότητα, ουσία και κάτι το μαγικό, μπολιασμένα όλα μαζί στα δύο πόδια ενός τεράστιου ποδοσφαιριστή. Τρυφερότητα και αλητεία συνθέτουν τον χαρακτήρα του μετανάστη από την Αλγερία ο οποίος στο Μουντιάλ του 1998 αποφάσισε ότι θα κατακτήσει το τρόπαιο. Πήρε τη Γαλλία από το χέρι και με δύο γκολ στον τελικό την οδήγησε στην κορυφή του κόσμου.
Ο Ζιντάν μπορεί να με πίκρανε εκείνο το καλοκαίρι, όντας υποστηρικτής της Βραζιλίας στα γυμνασιακά μου χρόνια, ωστόσο με έκανε παντοτινό θαυμαστή του.
Δε θα ξεχάσω ποτέ πως εκείνο τον Ιούνιο μετρούσα μέρες για να τελειώσουν οι εξετάσεις στο σχολείο, ώστε να μην έχω κανέναν να μου λέει ότι πρέπει να διαβάζω και όχι να βλέπω μπάλα.
Ήδη είχα εφοδιαστεί με τα κατάλληλα έντυπα ώστε να είμαι πλήρως ενημερωμένος και ταυτόχρονα σχεδίασα τη δημιουργία του μελλοντικού μου αθλητικού αρχείου.
Η ιδέα να γράψω στο βίντεο το πρώτο και τελευταίο παιχνίδι της διοργάνωσης, με την ελπίδα ότι θα το κατακτήσει η Βραζιλία -το εναρκτήριο ματς ήταν μεταξύ της Βραζιλίας και της Σκωτίας-, μου έμοιαζε ιδανική. Δημιουργώ το αρχείο μου και ταυτόχρονα κερδίζει η αγαπημένη μου ομάδα.
Λογάριαζα όμως χωρίς τον... Μαέστρο και τον πατέρα μου.
Στις 12 Ιουλίου όλα μου τα όνειρα γκρεμίστηκαν. Η Βραζιλία ηττήθηκε με 3-0 και ο πατέρας μου είχε προλάβει να ξαναγράψει στην κασέτα του πρώτου παιχνιδιού μια αγαπημένη του ταινία.
Τα «τρυφερά λόγια» του Ζιντάν στην μπάλα, την οποία έκανε ό,τι ήθελε, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την αντιεπαγγελματική συμπεριφορά του, να πατήσει τα πόδια αντιπάλου του ή να ρίξει κουτουλιά στον Ματεράτσι λίγα χρόνια αργότερα, στερώντας από την ομάδα του άλλο ένα παγκόσμιο κύπελλο.
Η σκληράδα που αποκομίζει κανείς προερχόμενος από τα γκέτο, σε συνδυασμό με την ερωτική σχεδόν σχέση που αναπτύσσει ο Ζιζού με την μπάλα, φτιάχνουν εκείνο το κοκτέιλ ποδοσφαιρικής αβρότητας και μαγκιάς που δεν μπορείς να το βρεις ούτε στα καλύτερα μπαρ της Νέας Υόρκης.
ΘΑΝΟΣ ΣΑΓΙΑΣ
