Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ποδοσφαιρόφιλη ούτε καν ότι μεγάλωσα σε σπίτι με ποδοσφαιρόφιλους. Η μόνη όμως που έβλεπε με πάθος ποδόσφαιρο και μπάσκετ -και προτιμούσε το μπάσκετ- ήταν η συνονόματη γιαγιά μου. Κατά συνέπεια, κάθε φορά που θα την επισκεπτόμασταν στο χωριό και είχε κάποιο αγώνα, δεν υπήρχε περίπτωση η γιαγιά Έλλη να μην τον βλέπει. Και αυτό σήμαινε αυτομάτως και ευκαιρία για ατελείωτες πλάκες του πατέρα μου στη γιαγιά. Γιατί η γιαγιά δεν έβλεπε απλώς ποδόσφαιρο ή μπάσκετ αλλά ήταν σαν να έχεις μια ομάδα πέντε οπαδών που φωνάζουν, βρίζουν, κάνουν υποδείξεις, μα πάνω από όλα ήταν σίγουρη ότι αν ήταν 30 χρόνια νεότερη, θα τα έκανε καλύτερα. Μια γιαγιά που έτσι και αλλιώς δεν έμοιαζε με όλες τις άλλες και εκείνες τις ώρες την φωνάζαμε "γιαγιά χούλιγκαν".
Κάπως έτσι οι αναμνήσεις του πρώτου Μουντιάλ -και μάλλον και του μοναδικού- που θυμάμαι είναι μαζί με τη "γιαγιά χούλιγκαν" στην αυλή στο χωριό, να τρέχει να ποτίσει τις γλάστρες της πριν αρχίσει ο κάθε αγώνας. Ήταν το καλοκαίρι του 1994, όταν η Ελλάδα κιόλας θα έπαιζε πρώτη φορά στο Μουντιάλ και για τον σκοπό αυτό μάλιστα θυμάμαι ότι είχαν βγάλει και μια μασκότ, μια αλεπουδίτσα που φορούσε μπλε σορτσάκι και άσπρο μπλουζάκι.
Και στήνεται η έρμη η γιαγιά στην τηλεόραση γεμάτη εθνική υπερηφάνεια και τι να δει... 4 γκολ με το καλημέρα. Παίζαμε, βλέπετε, με την Αργεντινή και στην ομάδα ήταν και ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Πίεση η γιαγιά, να τρέχει ο παππούς με τα χάπια. Δεύτερος αγώνας, δεν θυμάμαι με ποια ομάδα, τα ίδια και χειρότερα. Στον τρίτο αγώνα, ο παππούς προσφέρθηκε να πάει να βοηθήσει ο ίδιος τα παιδιά, όπως έλεγε. Η γιαγιά γέλασε, ανέβασε λιγότερη πίεση και κάπως έτσι τελείωσε η περιπέτεια του Μουντιάλ για τη χώρα και της οικογένειας αφού η γιαγιά γλίτωσε το εγκεφαλικό.
ΕΛΛΗ ΖΩΤΟΥ
