Στις 9 Ιουλίου του 2006 ο Ζινεντίν Ζιντάν σημαδεύει τον τελικό του Μουντιάλ της Γερμανίας με μια κεφαλιά στο στήθος του Μάρκο Ματεράτσι. Η τελευταία ποδοσφαιρική παράσταση του Ζιζού συνοδεύεται από μια κόκκινη κάρτα που στέλνει τότε άδοξα στα αποδυτήρια ένα από τα ισχυρότερα brand names του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, σε μια εποχή που η FIFA επιχειρούσε να επαναπροσδιορίσει το προϊόν στα μάτια και στους δέκτες του παγκόσμιου κοινού της σε αγαστή συνεργασία με σπόνσορες, αντζέντηδες, κανάλια και διαφημιστές.
Μια κεφαλιά του Ζιντάν ήταν αρκετή για να πανηγυρίσουν τη βραδιά του τελικού εκείνου του Μουντιάλ οι απανταχού “against modern football” οπαδοί, βλέποντας σε ζωντανή μετάδοση τον μετανάστη από τα βόρεια προάστια της Μασσαλίας να γρατζουνάει την αστραφτερή εικόνα των διαφημιστικών σποτ και των χορηγών και για λίγα δευτερόλεπτα να μεταφέρει στις παγκόσμιες οθόνες τις αλάνες των παιδικών μας χρόνων, εκεί όπου και η βία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι ακόμη και των υπέρλαμπρων άστρων του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Η κεφαλιά εκείνη του Ζιντάν ήταν τόσο εμφατική καθώς κατάφερε να επισκιάσει ακόμη και την κατάκτηση του τροπαίου από την Ιταλία, που μπορεί να έκανε τον γύρο του θριάμβου, η Ιστορία όμως έγραψε πως το Μουντιάλ του 2006 ήταν το Μουντιάλ του μεγάλου χαμένου που έκλεισε μια μαγική καριέρα με μια κόκκινη κάρτα.
Η κουτουλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι θα γίνει στη συνέχεια άγαλμα που θα βρει τη θέση του στο μουσείο Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης στο Παρίσι και θα καταγραφεί ως η πλέον εμβληματική “αντιαθλητική” στιγμή στην ιστορία των παγκοσμίων πρωταθλημάτων ποδοσφαίρου.
Και αν, αρκετά χρόνια πριν, ένα Μουντιάλ σημαδεύτηκε από το “χέρι του Θεού”, η διοργάνωση του 2006 θα μείνει στην ιστορία για την “κεφαλιά του Ζιζού” που επικρίθηκε από την ελίτ του ποδοσφαίρου και καταχειροκροτήθηκε από όσους εξακολουθούν να αναζητούν στα αποστειρωμένα γήπεδα της FIFA την αλάνα και τα αλάνια της.
ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΤΣΑΚΟΣ
