Το Μουντιάλ του 1998 είναι το πρώτο Μουντιάλ που παρακολούθησα ουσιαστικά βλέποντας τα περισσότερα παιχνίδια. Αλλά δεν το θυμάμαι έντονα γι’ αυτόν τον λόγο, αλλά γιατί εκεί πρωταγωνίστησε ο καλύτερος παίχτης των (δικών μου) εποχών, ο Ζ. Ζιντάν. Αν κι η Εθνική Γαλλίας δεν στερούνταν αστέρια, ο Ζ. Ζιντάν ήταν ο φυσικός ηγέτης της.
Κι αυτό φάνηκε πιο καθαρά στον τελικό κόντρα στην Βραζιλία. «Πήρε πάνω του» το ματς πετυχαίνοντας τα δύο πρώτα, σημαντικά γκολ, τα μοναδικά του στην διοργάνωση. Την ίδια ώρα η Βραζιλία δεν μπορούσε να βασιστεί στον δικό της φυσικό ηγέτη, τον Ρονάλντο, λόγω ασθένειας. Η Γαλλία όμως είχε αντέξει και χωρίς τον Ζ. Ζιντάν που έχασε δύο παιχνίδια λόγω αποβολής.
Ο Ζ. Ζιντάν συνέχισε να αποτελεί τον φυσικό ηγέτη της Εθνικής Γαλλίας μέχρι το Μουντιάλ του 2006, όπου έχασε το Κύπελλο από την Ιταλία. Νωρίτερα, ο Ζ. Ζιντάν είχε αποβληθεί γιατί χτύπησε τον Μ. Ματεράτσι αποδεικνύοντας ότι το τελευταίο ματς ενός μεγάλου ποδοσφαιριστή δεν είναι γιορτή συνταξιοδότησης, αλλά η τελευταία ευκαιρία να παθιαστείς με το άθλημα που αγαπάς.
Από τα Μουντιάλ που έχω παρακολουθήσει δεν θυμάμαι μόνο τον Ζ. Ζιντάν. Θυμάμαι το 7-1 της Γερμανίας εις βάρος της Βραζιλίας το 2014, γιατί όλοι θέλουν να βλέπουν την πτώση των «ηρώων», ιδιαίτερα όσων επαναπαύονται στις δάφνες τους (και γιατί όλοι θαυμάζουν κρυφά την Εθνική Γερμανίας).
Τον ενθουσιασμό με τον οποίο η Ν. Κορέα επιτίθονταν προσπαθώντας να ικανοποιήσουν τους οπαδούς τους. Έφτασαν μέχρι τα ημιτελικά του Μουντιάλ του 2002 «πετώντας έξω» Πορτογαλία, Ιταλία κι Ισπανία.
Την «μάχη της Νυρεμβέργης» το 2002 μεταξύ Πορτογαλίας κι Ολλανδίας με τις 16 κίτρινες και τις 4 κόκκινες κάρτες, γιατί, παρά τα ακριβά παπούτσια και τους μεγάλους χορηγούς, το ποδόσφαιρο παραμένει ένα παιχνίδι που ξεκίνησε από τις αλάνες.
Κώστας Παπαγιάννης
