Θεωρήθηκε ως μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του παγκόσμιου ομαδικού αθλητισμού! Μαζί με την κατάκτηση του ποδοσφαιρικού Euro 2004 αποτελούν τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της Ελλάδας στα ομαδικά αθλήματα. Πριν από 30 ακριβώς χρόνια, το καλοκαίρι του 1987, λοιπόν, η Ελλάδα κατέκτησε τον τίτλο της Πρωταθλήτριας Ευρώπης στο μπάσκετ. Στις 14 Ιουνίου, ημέρα διεξαγωγής του τελικού απέναντι στην κραταιά Σοβιετική Ένωση, η Εθνική ομάδα έβαλε το όνομά της στη λίστα των μεγάλων δυνάμεων του αθλήματος, κάτι που εδραιώθηκε τις επόμενες δεκαετίες με τις πολλές διακρίσεις που ακολούθησαν. Το εγχώριο μπάσκετ δεν αρκέστηκε σε αυτήν την επική επιτυχία, αλλά βασίστηκε πάνω σε αυτήν ως αφετηρία που οδήγησε σε εθνικό και συλλογικό «οργασμό» πετυχημένων παρουσιών στον διεθνή ανταγωνισμό, κάτι που δεν συνέβη με το ποδόσφαιρο μετά το 2004...
Η Ελλάδα προερχόταν από τη 10η θέση στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας το 1986. Υπήρχε η αισιοδοξία για την πρόκριση στους "8", που ήταν και ο αρχικός στόχος, όμως, το βροντερό «παρών» του κόσμου στο ΣΕΦ εκείνες τις ημέρες, ο ανυπέρβλητος Νίκος Γκάλης, που ψηφίστηκε ως ο καλύτερος παίκτης του Ευρωμπάσκετ, αλλά και η συγκλονιστική προσπάθεια όλων των παικτών έφεραν το μεγαλύτερο δυνατό όφελος, που ήταν το χρυσό μετάλλιο!
Τη δωδεκάδα των θριαμβευτών, υπό την καθοδήγηση του Κώστα Πολίτη, απάρτιζαν εκείνες τις μαγευτικές 12 ημέρες (η διοργάνωση διεξήχθη από τις 3 έως τις 14 Ιουνίου του 1987) οι Νίκος Γκάλης, Νίκος Σταυρόπουλος, Παναγιώτης Γιαννάκης, Αργύρης Καμπούρης, Νίκος Λινάρδος, Παναγιώτης Καρατζάς, Μιχάλης Ρωμανίδης, Νίκος Φιλίππου, Λιβέρης Ανδρίτσος, Παναγιώτης Φασούλας, Μέμος Ιωάννου και Φάνης Χριστοδούλου.
Η Εθνική ξεκίνησε την προσπάθειά της με μια εύκολη νίκη στις 3 Ιουνίου επί της Ρουμανίας, με 109-77. Το μεγάλο προμήνυμα πως τα σπουδαία έρχονται ήταν η νίκη επί της Γιουγκοσλαβίας με 84-78. Η ήττα με 89-106 από την Ισπανία θορύβησε κάπως, αλλά δεν έκαμψε το ηθικό της ομάδας και αποδόθηκε στη λεγόμενη «κακή μέρα», που όλες οι ομάδες δικαιούνται σε ένα τουρνουά. Γρήγορα το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα επανήλθε στις καλές εμφανίσεις και απέναντι στο μεγαθήριο που λεγόταν Σοβιετική Ένωση οι παίκτες του Πολίτη λύγισαν στο τέλος με 66-69, έχοντας μεγάλα παράπονα από τη διαιτησία. Ο αρχικός στόχος επιτεύχθηκε την τελευταία αγωνιστική της φάσης των ομίλων με τη νίκη επί της Γαλλίας με 82-69, με την οποία η ελληνική ομάδα τερμάτισε τέταρτη θέση, πάνω από τη Γαλλία και τη Ρουμανία και πίσω από τους Σοβιετικούς, τους Γιουγκοσλάβους και τους Ισπανούς.
Στις φάσεις των νοκ άουτ οι Έλληνες διεθνείς «έβγαζαν φωτιές» και καμία μεγάλη δύναμη εκείνης της εποχής δεν μπόρεσε να τους αντισταθεί. Πρώτα λύγισαν οι Ιταλοί, με 90-78 στον προημιτελικό, ύστερα στον ημιτελικό για δεύτερη φορά η Γιουγκοσλαβία του Κρέζιμιρ Τσόσιτς με 81-77, και στον μεγάλο τελικό η Σοβιετική Ένωση που προπονούσε ο μεγάλος Αλεξάντερ Γκομέλσκι και διέθετε στις τάξεις της παίκτες όπως ο Μαρτσουλιόνις, ο Βολκόφ, ο Χομίτσιους, ο Τσατσένκο, ο Βάλτερς, ο Ταρακάνοφ και ο Τιχονένκο.
Στην κανονική διάρκεια του αγώνα οι δύο ομάδες ήρθαν ισόπαλες με 89-89 (ισοφάρισε με βολές 1+1 ο Λιβέρης Ανδρίτσος), για να επικρατήσει στην παράταση η Εθνική μας με 103-101 χάρις στις αξέχαστες εύστοχες βολές του Αργύρη Καμπούρη 4 δευτερόλεπτα πριν από την ολοκλήρωση του έξτρα πενταλέπτου. Με τη λήξη της αναμέτρησης ξεκίνησαν ανείπωτοι πανηγυρισμοί σε όλη τη χώρα, αλλά και μια καινούρια εποχή για το ελληνικό μπάσκετ!
