Πριν από έναν μήνα η εθνική γυναικών πήρε την πρόκριση για το Ευρωμπάσκετ του 2015 και πριν μια βδομάδα η εθνική νέων γυναικών πήρε την 9η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της ηλικίας και η Άρτεμις Σπανού επιλέχθηκε στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης, που έγινε στη Σαμψούντα. Η συνολική συγκομιδή των έξι νικών και τρίων ηττών είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητική, καθώς μιλάμε για τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης...
Ό,τι καλό πέτυχαν οι μικρές μας στις υποδομές ήταν σίγουρα κατόρθωμα των κοριτσιών των γεννημένων το 1993. Αρχικά η πιο βελτιωμένη αθλήτρια στην Ελλάδα Άρτεμις Σπανού (είναι ό,τι καλύτερο από ταλέντο, διάθεση και χαρακτήρα έχουμε δει πολλά χρόνια) και οι "Διόσκουρές" της, Χατζηγιακουμή, Σλούκα, Κανταρά, Πατεράκη, συνδύασαν τα ονόματά τους με την εποχή των "παχέων αγελάδων" του ελληνικού γυναικείου στις υποδομές, ενώ από την επόμενη γενιά η Άννα-Νίκη Σταμολάμπρου έχει κάνει μέχρι τώρα πιο διακεκριμένη παρουσία.
Υπάρχουν όντως ταλέντα πού δείχνουν ικανά να ξεχωρίσουν και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, δύσκολα όμως να ξαναδούμε την "χρυσή" αυτή ομάδα, που ολοκλήρωσε την παρουσία της στις "μικρές". Από αυτές, η αθλήτρια που έχει κάνει τεράστια πρόοδο και στις γυναίκες είναι η Σπανού. Άλλωστε μία μπασκετμπολίστρια διεθνούς βεληνεκούς να βγάζουμε κάθε πέντε χρόνια είναι άριστη ακολουθία. Θυμίζουμε ότι ανάλογα πρόσωπα στις μεγαλύτερες, στη μετά Μάλτση - Καλέντζου - Κωστάκη εποχή, ήταν οι Χατζηνικολάου, Καλτσίδου, Δημητράκου, Λύμουρα, Παπαμιχαήλ. Παλιότερα ήταν η Σαμορούκοβα, η Κλιγκοπούλου, η Σαρέγκου, η Δελή, η Παπαηλία...
Υπάρχει, είναι η αλήθεια, μια συνέχεια και γι' αυτό η εθνική γυναικών είναι παρούσα στις τελευταίες έξι από τις επτά ευρωπαϊκές τελικές αναμετρήσεις και προκρίθηκε πανάξια για το 2015. Μην ξεχνάμε την ανάδειξη σε "mvp" της Εβίνας Μάλτση στα 31 της, την 5η θέση στο Ευρωμπάσκετ της Λετονίας και την πρόκριση για πρώτη φορά στην ιστορία μας σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Καταξιωμένη απόλυτα λοιπόν η εθνική μας των γυναικών και η αγάπη των διεθνών για τη "γαλανόλευκη" φανέλα παρακαταθήκη και για το μέλλον...
Παράλληλα, θα ήταν τουλάχιστον αιθεροβάμων όποιος πιστεύει ότι οι επιτυχίες σε επίπεδο εθνικών ομάδων γυναικών αντικατοπτρίζονται στο εθνικό μας πρωτάθλημα. Δυστυχώς, οι καλές αθλήτριες φεύγουν... διακριτικά εδώ και χρόνια στο εξωτερικό, όπου μέχρι πρόσφατα οι αμοιβές ήταν ασυναγώνιστα καλύτερες και το πρεστίζ και το επίπεδο των ξένων πρωταθλημάτων ασφαλώς μη συγκρίσιμο με το ελληνικό. Επίσης, υπάρχει και σταδιακή αφαίμαξη από τα αμερικανικά πανεπιστήμια όλων των νέων παιδιών με κάποια προοπτική, κάτι που είναι σχεδόν "must" (συχνά λανθασμένη επιλογή) και απογυμνώνει το ντόπιο πρωτάθλημα.
Την ίδια ώρα, η προβολή του ελληνικού πρωταθλήματος έχει σχεδόν εκμηδενιστεί, οι χορηγοί, όπως και σε όλα τα αθλήματα, είναι είδος προς εξαφάνιση και όσοι ασχολούνται παραγοντικά είναι είτε γηρασμένοι ρομαντικοί ή κάποιοι αποφασισμένοι να πληρώσουν για λόγους "πρεστίζ" και προβολής και ελάχιστοι εραστές του αθλήματος, αφού από ανταπόδοση συνήθως μόνο πικρία και αγνωμοσύνη τους επιστρέφεται. Συχνά -είναι αλήθεια- υπάρχει και εκμετάλλευση των αθλητριών, ψεύτικες υποσχέσεις και κάθε άλλο παρά ξεκάθαρες σχέσεις, που δίνουν μοιραία κίνητρο εκδικητικό.
Θα ήταν άδικο να μην θυμηθούμε την επιτυχία σε συλλογικό επίπεδο της κατάκτησης του τίτλου στο Eurocup από τον Αθηναϊκό το 2010 ("Triple Crown"), αλλά το συγκεκριμένο Κύπελλο και ουχί τα περί... Γκίνες και ρεκόρ συνεχόμενων νικών που ακολούθησαν, δεν είχε το παραμικρό -και το τονίζουμε, το παραμικρό- όφελος για το ελληνικό γυναικείο στη συνέχεια. Κρίμα, γιατί δαπανήθηκαν πολλά χρήματα, έτρεξαν πολύ κάποιοι άνθρωποι, οι αθλήτριες έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, αλλά η απειρία των ανθρώπων και η δεδομένη απαξίωση του κοινού, αλλά και των μέσων προβολής, μετέτρεψαν ένα "έπος" -τηρουμένων των αναλογιών- σε μια απλή και συνηθισμένη επιτυχία.
Κλείνοντας, πιστεύουμε ακράδαντα ότι για να βγει το ελληνικό γυναικείο μπάσκετ από την αφάνεια χρειάζεται μπόλιασμα με νέους ανθρώπους με όρεξη, διάθεση για δουλειά, πάθος για τις υποδομές, όνειρα και φιλοδοξίες. Στη συνέχεια, επιβάλλεται η εξάλειψη της υποκρισίας από πλευράς Πολιτείας και Ομοσπονδίας. Πρέπει να πιστέψουν τα κορίτσια στις αγνές και ειλικρινείς προθέσεις, να δουλέψουν σκληρά και να αγκαλιάσουν το κύτταρο της παραγωγής, που είναι ο σύλλογος, και εν συνεχεία τη διάκριση, ατομική και συνολική. Να λειτουργήσουν άπαντες και άπασες με τη λογική "δώσε πρώτα και θα απολαύσεις αργότερα". Κανόνας ζωής και όχι μόνο στο μπάσκετ, που όμως σπάνια εφαρμόζεται...
