Επί 17 χρόνια έδινε σκληρή μάχη με τα ναρκωτικά, φτάνοντας ένα βήμα πριν τον θάνατο. "Πίστευα ότι δεν άξιζα να ζω, είχα χάσει τα πάντα. Την οικογένειά μου, τη δουλειά μου, το σπίτι μου, την αυτοεκτίμησή μου. Έψαχνα την αγάπη σε όλα τα λάθος μέρη", εξομολογείται. Τα πάντα άλλαξαν όταν για πρώτη φορά πάτησε το πόδι της στο γρασίδι του γηπέδου. "Το ποδόσφαιρο μου έφερε γαλήνη. Απέκτησα φίλους, έμαθα για το φίλαθλο πνεύμα, αλλά πάνω απ' όλα, ήρθα ξανά κοντά στην οικογένειά μου".
Η ιστορία της Άντζελας από τις ΗΠΑ είναι μία από τις εκατοντάδες ιστορίες ελπίδας, που έρχονται από το Σαντιάγκο της Χιλής, όπου την περασμένη Κυριακή ολοκληρώθηκε το Μουντιάλ Αστέγων. Εκεί, 54 ομάδες από 42 συνολικά χώρες, από την Ελλάδα μέχρι την Ινδονησία, από τη Γερμανία μέχρι τη Ναμίμπια και την Καμπότζη, έβαλαν γκολ στα δίχτυα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Για την ακρίβεια, μπήκαν 2.989 γκολ ελπίδας από άνδρες και γυναίκες βιρτουόζους -και μη- της μπάλας. Η έδρα ωστόσο... επικράτησε και το βαρύτιμο τρόπαιο, τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες, κατέληξε στη διοργανώτρια Χιλή. Τα παιδιά της εθνικής μας ομάδας, τέσσερα από τα οποία είναι στο δίκτυο πωλητών του περιοδικού δρόμου «Σχεδία», έκαναν δύο νίκες και βρέθηκαν στην 22η θέση της άτυπης κατάταξης. Πρόκειται για την 8η συμμετοχή της Ελλάδας στο Μουντιάλ Αστέγων. Η αρχή είχε γίνει το 2007 στην Κοπεγχάγη, όπου είχε ανακηρυχθεί και Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Ήθους, με την Εθνική μας να δίνει από τότε ανελλιπώς το "παρών".
Ποιοι συμμετέχουν...
Σύμφωνα με τους κανονισμούς της διοργάνωσης, δικαίωμα συμμετοχής σε μια εθνική ομάδα έχουν συμπολίτες μας που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τη βία του κοινωνικού αποκλεισμού: άστεγοι, πρώην χρήστες σκληρών ουσιών, που τώρα βρίσκονται στο στάδιο της απεξάρτησης, πρόσφυγες αιτούντες άσυλο και πωλητές περιοδικών δρόμου. Ο στόχος δεν είναι τα γκολ, οι θεαματικές ντρίμπλες "α λα Νειμάρ", ο στόχος δεν είναι ούτε καν η νίκη. Στόχος είναι η υποστήριξη ευπαθών ομάδων συμπολιτών μας, η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης και, εν τέλει, η κινητοποίηση των πολιτών ενάντια σε κάθε μορφή κοινωνικού αποκλεισμού.
Το ποδόσφαιρο που παίζεται θυμίζει το αγνό παιχνίδι των παιδικών μας χρόνων. Κάθε ομάδα αποτελείται από 4 παίκτες και έχει και 4 παίκτες στον πάγκο, ενώ κάθε αγώνας έχει διάρκεια 14 λεπτά. Οι διαστάσεις του γηπέδου είναι 22x16 μέτρα. Υπάρχει όμως και ένας κανόνας, ίσως ο πιο σημαντικός. Κάθε παίκτης μπορεί να συμμετέχει μόνο σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, δίνοντας έτσι την ευκαιρία και σε άλλους συμπολίτες μας να νιώσουν τη χαρά της συμμετοχής.
Η επόμενη μέρα...
Τι αντίκτυπο έχει όμως στον παίκτη η συμμετοχή σε αυτήν τη γιορτή; Έξι μήνες μετά το 5ο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων, τα αποτελέσματα έρευνας για τη μετέπειτα πορεία των συμμετεχόντων ήταν εντυπωσιακά: Μεταξύ άλλων, το 93% δήλωσε πως η συμμετοχή του αποτέλεσε σοβαρό κίνητρο για ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή, το 83% βελτίωσε τις κοινωνικές του σχέσεις, το 71% δήλωσε ότι η ζωή του άλλαξε προς το καλύτερο, ενώ το 29% βρήκε μόνιμη θέση εργασίας. Ίσως τελικά η μπάλα είναι όντως "στρογγυλή θέα"...
