Γράφουν οι Los aficionados
“Ο Αντριάνο ήταν ένα πραγματικό 'ζώο'. Δεν έχω ξαναδεί κανέναν σαν αυτόν. Μπορούσε να σουτάρει από παντού και δεν του έπαιρνε κανείς με τίποτα την μπάλα. Ήταν ασταμάτητος. Αδίκησε όμως τον εαυτό του και κράτησε για πολύ λίγο”. Με αυτά τα λόγια είχε περιγράψει ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς την ποδοσφαιρική πορεία του Αντριάνο Λέιτε Ριμπέιρο, ή αλλιώς Αντριάνο… και αν για κάτι φημίζεται ο Ίμπρα, είναι πως δύσκολα κάνει λάθος.
Όλα ξεκίνησαν το μακρινό 1982 στη Vila Cruzeiro, μια φαβέλα στο βόρειο Ρίο. Εκεί ο Αντριάνο έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα. Όπως κάθε Βραζιλιάνος γεννημένος στις παραγκουπόλεις, ο Αντριάνο είχε δυο επιλογές: ποδόσφαιρο ή μαφία. Όπως αργότερα ο ίδιος θα πει, η επιλογή του ποδοσφαίρου δεν ήταν αυτονόητη για εκείνον, αλλά με τη συνδρομή του πατέρα του η στροφή προς το ποδόσφαιρο έγινε πραγματικότητα.
Από τα πρώτα του βήματα στο βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο, ο Αντριάνο ξεχώριζε. Δεν θα μπορούσε εξάλλου να γίνει και αλλιώς καθώς ο Βραζιλιάνος επιθετικός έβλεπε τον κόσμο από τα 189 εκατοστά, είχε δύναμη που θα ζήλευαν αστέρες του NBA, αστείρευτο ταλέντο και ποδοσφαιρική ευφυΐα «10αριού». Στην Φλαμένγκο, όπου έκανε τα πρώτα του βήματα, ο 18 χρόνος τότε Αντριάνο ήταν απλώς καθηλωτικός, προσφέροντας γκολ και θέαμα.
Τα επιτεύγματά του γρήγορα έκαναν τον Αντριάνο γνωστό στην Ευρώπη, η οποία το 2001 του άνοιξε τις πόρτες της. Η προσγείωση όμως στο Μεάτσα δεν ήταν ονειρική, καθώς δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της Ίντερ. Μετά από ένα μικρό δανεισμό στη Φιορεντίνα, ο Αντριάνο κατέληξε στην Πάρμα. Στο στάδιο Ένιο Ταρντίνι, ο Βραζιλιάνος έγινε γρήγορα το αγαπημένο παιδί της κερκίδας σκοράροντας 23 φορές σε 37 εμφανίσεις.
Το 2004, όλη η Ιταλία παραμιλούσε για χάρη του και η Ίντερ αναγκάστηκε να πληρώσει το λάθος της ακριβά... δίνοντας 25 εκατομμύρια ευρώ ώστε να πάρει πίσω τον Βραζιλιάνο σταρ. Η επιστροφή του στο Μιλάνο ήταν μια προσωπική ρεβάνς για τον ίδιο... την οποία κέρδισε με το παραπάνω πετυχαίνοντας ασύλληπτα γκολ είτε με απευθείας εκτελέσεις φάουλ είτε με κεφαλιές και σουτ βολίδες έξω από τη περιοχή.
Στην επόμενη διετία ο Αντριάνο έγινε ο «Αυτοκράτορας» της πόλης, τραβώντας τα βλέμματα των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων. Η εξέλιξή του μάλιστα ήταν τέτοια που για πολλούς ο Αντριάνο ήταν ο άξιος συνεχιστής του Ρονάλντο, του «φαινομένου» του σύγχρονου ποδοσφαίρου.
Από τα μέσα του 2006, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν δραματικά, καθώς ο Αντριάνο άρχισε να προσθέτει διαρκώς βάρος, να υποπίπτει σε πειθαρχικά παραπτώματα και, τέλος, να χάνει την επαφή του με τα αντίπαλα δίχτυα. Το διαμάντι είχε αρχίσει να χάνει τη λάμψη του, και σύσσωμος ο οργανισμός της Ίντερ προσπάθησε να το αλλάξει, από τον Μοράτι και τον Ζανέτι μέχρι τον Ίμπρα και τον Ντέγιαν Στάνκοβιτς. Μάλιστα, ένα βράδυ, ο Ιβάν Κόρντομπα προσπαθώντας να τον συνεφέρει του είπε: “Μην είσαι μια μίξη του Ρονάλντο και του Ιμπραΐμοβιτς... μη τα παρατήσεις, θα γίνεις ο καλύτερος του κόσμου”.
Το τέλος όμως του «Αυτοκράτορα» είχε ήδη επέλθει. Ακόμα και σήμερα παραμένει άγνωστο αν η απώλεια του πατέρα του ήταν τόσο καθοριστική για την ψυχική ισορροπία του Αντριάνο ή αν απλώς ο Βραζιλιάνος θαμπώθηκε από τα φλας και εντέλει επέλεξε την «καλή ζωή».
Για τον μεγάλο αρχηγό των Νερατζούρι, τον Χαβιέρ Ζανέτιμ ο Αντριάνο δεν μπόρεσε να διαχειριστεί ποτέ τον θάνατο του πατέρα του. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε “δεν καταφέραμε να τον βγάλουμε από το αδιέξοδο και τη κατάθλιψη. Αυτή ίσως ήταν η μεγαλύτερη ήττα της καριέρας μου. Αυτό με κάνει μέχρι και σήμερα να νιώθω τόσο αδύναμος”.
Σήμερα, ο Αντριάνο ζει μια «ξέγνοιαστη» ζωή στο Ρίο, όντας μέλος μιας γνωστής βραζιλιάνικης συμμορίας και μακριά από τα ποδοσφαιρικά δρώμενα. Για όλους εμάς που αγαπάμε την μπάλα και τον θαυμάσαμε όμως από τους τηλεοπτικούς δέκτες, ένα ερώτημα μας αφήνει ακόμα και σήμερα ανήσυχους... Αν συνέχιζε το ποδόσφαιρο, θα γινόταν ο διάδοχος του Ρονάλντο;
